Kou lijden is armoe

Regenellende

Ondertussen zijn er al weer drie weken verstreken sinds wij, Annick en ik, in Vejer zijn. En ook hier is ‘het weer’ een belangrijk onderwerp op de straat als je de buren tegenkomt. Dat zou je niet zeggen in een land met veel zonuren. Zelfs hier is het niet altijd stabiel. Afgelopen week hebben we regen gehad, veel regen. Dat is toch wat anders dan in Nederland. De huizen worden klam en vochtig. Brrrr, dat geeft een koud en onaangenaam gevoel. De Spanjaarden stoken hun houtkachels op, dat ruik je in de straten.

Winterproof

De luxere huizen hebben een airco die je op ‘warm’ kan zetten. Ook ons tijdelijk appartement heeft airco’s. De huiskamer warmen we ’s avond op. De rest van het huis blijft koud. En helaas ook de douche zoals ik in de vorige blog schreef. Ik kan niet wachten tot ons huisje klaar is met vloerverwarming (geleverd door Annemarie en Roger, een Nederlands stel in Prado del Rey van het bedrijf Arcos). Een flinke hap in de begroting maar zó veel waard. En natuurlijk komt er ook vloerverwarming in de B&B, dus wij zijn winterproof en heten jullie ook dan een ‘warm’ welkom. In Nederland zijn wij toch echt wel comfort gewend… verwend! Hier lopen ze wat dat betreft nog achter in de tijd. Dat heeft z’n charmes maar mijn moeder zei altijd: “Kou lijden, is armoe”. En zo is het maar net mam!

Blij mee!

De verbouwing gaat rustig door. Niël maakt een mooie wastafel van cement. Echt een plaatje. Hij wordt nog afgewerkt (de wastafel), maar het model is duidelijk zichtbaar. In de douche hakt hij een stuk uit de muur, dat kan als je muren 60 cm dik zijn. De stenen waarmee de muur is opgebouwd krijg je zo te zien. Daar maakt hij een planchet voor de zeep en shampoo. Zo blij mee. Nu nog leuke tegels uitzoeken voor de douche en voor een vloerrand (op de foto is een tijdelijke rand). Ik ga het nader uitleggen als we zover zijn om te gaan tegelen.

• 

• 

Yoga

Ik ga door met mijn torentjes. Eén daarvan is een uitdaging. De roomdivider staat er namelijk voor. Tja, wat doe je dan? Je gaat in een yoga-houding (vraag me niet welke?) tussen de divider en het plafond zitten/liggen/hangen. En ik kan je vertellen, ook hier krijg je behoorlijk spierpijn van. Ik klus dan ook niet elke dag. Ik wil wel, maar m’n spieren niet.

• 

• 

Bikken – voegen, bikken – voegen, daar word je zen van

Ook de buitenmuur, wat straks de binnenmuur wordt in de gezamenlijke keuken, ga ik bewerken met mijn hamer en beitel. Eerst de stucklagen eraf halen. Dat zijn er door de jaren heen toch zeker wel een stuk of tien, twintig, dertig. Daarna alle oude voegen schoon hakken, losse stenen en gruis eruit halen. Zodra het weer wat opklaart en m’n spieren weer já zeggen, ga ik de voegen opnieuw met kalk vullen. Er zijn tot nu toe al zo’n 120 zakken kalk van 25 kilo doorheen gegaan. Niet door mij hoor, ik heb er misschien één van gebruikt. Niël daarentegen eet ze volgens mij op. Alhoewel… hij is zo superslank, jullie herkennen hem niet meer.

• 

• 

Shop till you drop

Natuurlijk moet er ook geshopt worden. Want ja, een week niet geshopt, is een week niet geleefd volgens Annick ;-). Eerst gaan we een ochtend het oude dorp in. Helaas zijn vanwege de Corona toch redelijk wat winkeltjes gesloten. Om 14.00 uur sluiten ze en om 17.00 uur gaan ze weer open. Tenzij je op zaterdag winkelt dan blijven de winkels ’s middags gesloten. Sorry Annick, even niet aan gedacht. Maar niet getreurd er zijn nog meer dagen. Dus de week erna weer op pad, nu het nieuwe gedeelte van Vejer onveilig maken. En natuurlijk kan Annick wat vinden wat ze nog niet heeft. Die ene blouse in die ene kleur die ze nog niet had. Misschien moet ik toch eens opruim-coach Yvonne van het bedrijf succesvol opgeruimd bij haar langs sturen.

28 november

Eind november zijn er twee bijzondere data. Ten eerste 28 november. Op die datum, in 1963 zag ik het levenslicht, zo’n 57 jaar geleden. Ik had haast om op de wereld te komen. Het verhaal gaat dat ik er was voor dat de verloskundige er was en dat m’n vader me op de wereld heeft gezet. Zo snel als ik op de wereld kwam, zo’n laatbloeier was ik daarna. Eerste vriendje, 18/19 jaar. Trouwen, 32 jaar. Eerste kind Isabel, 36 jaar. Tweede kind Annick, 37 jaar. Huidige vriendje 46 jaar ;-). Carriere switch 57 jaar. Met pensioen, 75 jaar? Het leven komt zoals het komt maar beslissingen maak je ook zelf. Je weet nooit of je de juiste beslissingen neemt. Als dat zo zou zijn, zou het leven saai en voorspelbaar zijn. Wat valt er dan te leven? Het leven bestaat uit uitdagingen. En ja, soms valt het tegen… maar gelukkig meestal mee.

• 

• 

30 november

De tweede bijzondere datum: 30 november 2020. Officieel mijn laatste werkdag bij KLM. Om 12 uur ’s avonds organiseert een collega via een KLM Facebook groep een ZOOM sessie waarin we het “Nieuwe Leven” in kunnen luiden. “Proost op de toekomst”. Die toekomst is voor iedereen heel verschillend. Een groot aantal gaat met vervroegd pensioen. Maar wat ons bindt is het afscheid nemen van een heel bijzonder leven. En bij iedereen hoor/voel ik de pijn die het doet. Vandaag 1 december staat er OOS in mijn agenda. Dat staat voor Out Of Service. Het voelt als Out Of Order pffff. Ik kan er af en toe nog behoorlijk last van hebben. Tijdens het klussen zie ik mezelf op allerlei bestemmingen rond lopen, met collega’s aan het ontbijt zitten, een boek lezen aan het strand. Het KLM gevoel is zo verweven in m’n identiteit. Ik schrik er soms zelf van.

Na regen komt…

Ondertussen schijnt de zon weer uitbundig en horen we de vogels weer hun lied zingen. Heerlijk die warme zonnestralen. Daar doen we het voor, verhuizen naar Spanje. Want kou lijden is armoe!